ในปัจจุบันการทำบุญส่วนใหญ่แทบจะเป็น
#พุทธพาณิชย์ ไปเสียหมดแล้ว ผู้คนส่วนใหญ่ต่างไปที่นั่นที่นี้เพื่อขอพรอยากได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ด้วยความโลภ หากลองมองดูให้ลึกซึ้งแก่นแท้ของการทำบุญทำทาน นั่นก็คือการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนแก่ตนนั่นเอง หรือเป็นการทำบุญเพื่อชำระจิตใจจากความตระหนี่ในใจต่างหาก
.
การทำบุญถ้าเราทำด้วยใจที่เปิดจริงๆ ทำด้วยความเสียสละจริงๆ บุญของเราใหญ่ เพราะใจเราไม่เปื้อนกิเลส ถ้าใจเราปนเปื้อนกับกิเลส ต่อให้บริจาคเงินสักล้านหนึ่งแล้วใจเปื้อนกิเลส ก็สู้คนที่เขาบริจาคบาทเดียวไม่ได้ เพราะเขาทำโดยไม่หวังผลอะไร
.
ถ้าทำโดยไม่หวังผล ทำโดยคิดแต่จะให้ จิตใจมันมีความสุข แต่หากมาใส่บาตรแล้วก็ขอให้ถูกหวย ซื้อของมาใส่บาตร 10 บาท แต่อยากถูกหวยเป็นล้าน แบบนี้มันคือการลงทุนไม่ใช่การทำบุญ เพราะฉะนั้นถ้าจะทำทาน ทำด้วยใจที่สะอาดจริงๆ ด้วยใจที่เสียสละจริงๆ มันจะเป็นพื้นฐาน วันข้างหน้าเวลาเราภาวนา มันจะภาวนาง่าย เพราะเราเคยฝึกที่จะไม่เห็นแก่ตัว ถ้าเราฝึกที่จะเห็นแก่ตัว หากภาวนาอยากโน้นอยากนี้ไปเรื่อย กระทั่งอยากได้มรรคอยากได้ผล อยากได้นิพพาน อยากได้ปฏิสัมภิทา อยากได้อภิญญา อยากได้วิชชา 3 วิชชา 8 ก็เต็มไปด้วยความอยาก เกิดเป็นกิเลสในใจขึ้นมา
.
ถ้าหลุดพ้นจากบุญนั่นแหละมันจึงจะเป็นบุญที่แท้จริง ถ้ามันยังอยากจะมีบุญอยู่ มันหลุดพ้นไปไม่ได้ นี่มันเกี่ยวข้องกันอยู่อย่างนี้ ถ้าคนรู้จักบุญจริง ก็ใช้เป็นเครื่องมือสำหรับความหลุดพ้น แต่ถ้าคนมันไม่รู้จักบุญ บุญนั่นแหละ มันจะเป็นเครื่องผูกมัดรัดตรึง ไม่ให้หลุดพ้น มันกลายเป็นอย่างนี้ไปเสีย
.
ขอบคุณที่มา
: พุทธทาสภิกขุ
: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 25 กันยายน 2565
