สินสอด เป็นธรรมเนียมที่มีอิทธิพลอย่างยิ่งในสังคมไทย มักหนีไม่พ้นเหตุผลที่ว่า “เพื่อเป็นค่าน้ำนม” และ “เพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าฝ่ายชายสามารถเลี้ยงดูบุตรสาวได้”
.
คู่รักจำนวนไม่น้อยต้องเลิกกันเพราะสินสอด เจ้าบ่าวบางรายถึงกับต้องกู้หนี้ยืมสินเพื่อมาเป็นค่าสินสอด จนปัจจุบันมีธุรกิจใหม่เกิดขึ้นมา นั่นก็คือ ธุรกิจให้เช่าสินสอด เพื่อให้บริการเช่าสินสอดกับทรัพย์สินมีค่าอื่น ๆ สำหรับวางโชว์ใน งานแต่งงาน
.
โดยในอดีตอาจจะเป็นการแลกเปลี่ยนแรงงานหรือของขวัญ แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป ประเพณีการวางสินสอดก็ถูกเปลี่ยนแปลงไปให้กลายเป็นการวางทรัพย์สินเพื่อแสดงให้เห็น “ความพร้อม” ของฝ่ายเจ้าบ่าว
.
ในปัจจุบัน นอกจาก ประเทศไทย แล้วพบว่าประเทศเกือบจะทั้งหมดที่ยังมีธรรมเนียมค่าสินสอดอยู่นั้น อยู่ในทวีปแอฟริกาทั้งทวีป เอเชียตะวันออกกลางหลายประเทศ เอเชียตะวันออกและตะวันออกเฉียงใต้ เช่น บรูไน กัมพูชา จีน ติมอร์ตะวันออก ฮ่องกง อินโดนีเซีย ลาว มาเลเซีย พม่า ปาปัวนิวกินี สิงคโปร์ ไต้หวัน ไทย เวียดนาม
.
อย่างไรก็ตาม การจะให้มีหรือไม่มีสินสอดเป็นเรื่อง “ปัจเจกบุคคล” แต่ในสังคมที่เปลี่ยนแปลงไปใน ยุคสมัยใหม่ ประเพณีความเชื่อ ดังกล่าวก็อาจจะมีลดน้อยลงไป อย่างไรก็ตาม การจะให้ยกเลิกหรือหายไปเลยก็อาจจะขึ้นอยู่กับการเติบโตกับสภาพแวดล้อมทางสังคมของคนคนนั้น
.
และในท้ายที่สุดก็ไม่มีใครสามารถใช้บรรทัดฐานของตัวเองไปตัดสินการตัดสินใจของคนอื่นได้ เพราะแต่ละคนก็มีเหตุผลและความจำเป็นของตัวเองแทบทั้งสิ้น
.
