ผู้หญิงไทยจะถูกห้ามไม่ให้พูดคุยกับพวกฝรั่งมังค่า ไม่ใช่ว่าเพราะพวกเธอนั้นเขินอาย แต่ในสมัยนั้นการคุยหรือคบค้ากับพวกฝรั่งมี 'โทษ' ถึง 'ตาย' เลยทีเดียว
.
การแต่งงานระหว่างหญิงไทยและหญิงมอญกับชาวตะวันตกในสมัยสมเด็จพระเอกาทศรถนั้นถูกกำหนดโดยกฎหมายพระไอยการหลวงที่ห้ามบิดามารดายกบุตรสาวให้เป็นภรรยาของชาวต่างชาติ ซึ่งรวมถึงชาวอังกฤษ, ดัตช์, ชวา และมลายู โดยกฎหมายระบุว่าผู้ที่เข้ามาในศาสนานอกเหนือจากพระพุทธศาสนา จะถือว่าเป็นเสี้ยนหนามในแผ่นดิน และมีโทษหนักที่กำหนดไว้ เช่น การฟันคอริบเรือนเป็นต้น
.
ดารารัตน์ เมตตาริกานนท์ ในบทความ "สิทธิพลเมืองในการแต่งงานข้ามวัฒนธรรมช่วงก่อน พ.ศ. 2475" ที่ตีพิมพ์ในวารสารสังคมลุ่มน้ำโขงปี 2554 ได้อธิบายว่ารัฐมีส่วนในการควบคุมร่างกายและความสัมพันธ์ของหญิงไทยและมอญ แต่กลับไม่มีการควบคุมในเพศชาย โดยรัฐสยามได้แบ่งแยก "คนใน" และ "คนนอก" ด้วยการใช้ประเทศและศาสนาเป็นเกณฑ์ในการแยกชาติพันธุ์ ชาติที่ถูกระบุในกฎหมายส่วนใหญ่เป็นผู้ที่นับถือศาสนาคริสต์และอิสลาม ขณะที่ชาวจีนและญี่ปุ่นไม่ได้อยู่ในข่ายที่กำหนด
.
จนกระทั่งหลังจากสนธิสัญญาเบาริ่งในสมัยรัชกาลที่ 4 รัฐไทยเริ่มผ่อนคลายการควบคุมพลเมือง และในปี พ.ศ. 2440 ก็มีการออกกฎหมายฉบับแรกที่อนุญาตให้พลเมืองสามารถแต่งงานข้ามวัฒนธรรมได้ แต่ยังมีข้อจำกัดสำหรับกลุ่มเจ้านายและราชวงศ์
.
ห้าร้อยปีให้หลังจากการตรากฎหมายพระไอยการอาญาหลวง สังคมไทยเปิดกว้างกับการแต่งงานข้ามเชื้อชาติ วัฒนธรรม และศาสนามากกว่ายุคโบราณอย่างเทียบกันไม่ได้ เมื่อพ้นไปจากการควบคุมความสัมพันธ์ของรัฐ การปะทะสังสรรค์ทางวัฒนธรรมและศาสนา และการปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคลกับบุคคลจึงเป็นประเด็นสิ่งที่สองฝ่ายต้องเผชิญและเรียนรู้เพื่อประคับประคองชีวิตคู่ข้ามพรมแดนเอาไว้
______________________
ขอขอบคุณข้อมูลจาก
-เครดิตข้อมูลโดย NGThai
