เชื่อหรือไม่? เมื่อครั้งหนึ่งในอดีต “โสเภณี” ในประเทศไทยเคยถูกกฎหมาย
.
โดยในอดีตจะเรียกหญิงสาวที่ค้าบริการว่า “หญิงโคมเขียว” เป็นหญิงขายบริการทางเพศในยุครัตนโกสินทร์ไปจนถึงปลายรัชกาลที่ 5 มีการตราพระราชบัญญัติป้องกันสัญจรโรค พ.ศ.2451 บังคับให้สถานที่รับจ้างค้าบริการ ต้องปฏิบัติให้รู้ว่าเป็นสถานที่รับจ้างเพื่อกระทำการนั้น เพื่อไม่ให้โรคทางเพศสัมพันธ์ระบาด ต้องมีโคมแขวนไว้หน้าสถานที่ค้าบริการเพื่อเป็นเครื่องหมายแต่ ณ ตอนนั้นไม่ได้บังคับว่าต้องใช้โคมสีอะไร เจ้าพนักงานได้ทำโคมสีเขียวมาให้ดูเป็นตัวอย่าง จึงใช้โคมสีเขียวสืบต่อกันมา
.
โดยสิ่งสำคัญ คือ หญิงโสเภณีต้องเป็นโดยสมัครใจและต้องเสียค่าใบอนุญาตราคา 12 บาท (ใบอนุญาตมีอายุ 3 เดือน) ถ้าเจ้าหน้าที่เข้าไปตรวจสอบแล้วพบว่าหญิงสาวนั้นติดโรคทางเพศสัมพันธุ์ จะถูกส่งไปรักษาจนกว่าจะหาย นอกจากนี้อาจถูกเพิกถอนหรือสั่งพักใช้ใบอนุญาตด้วย สำหรับส่วนของนายโรงหรือแม่เล้า ต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้น ค่าใบอนุญาตตั้งโรงโสเภณีราคา 30 บาท (ใบอนุญาตมีอายุ 3 เดือน)
.
จากจำนวนเงินค่าใบอนุญาตที่เรียกเก็บ พอจะประเมินได้ว่ารายได้ของธุรกิจนี้สูงเลยทีเดียว ในส่วนของรัฐเองก็มีรายได้มหาศาลจากการจัดเก็บภาษีนี้ ทำให้เป็นแหล่งรายได้หลักในการหาเงินไปพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของประเทศ ถึงแม้ว่าค่าใบอนุญาตที่เรียกเก็บจะแพงมากในขณะนั้น แต่จำนวนโสเภณีก็ไม่ได้ลดจำนวนลง กลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จำนวนโสเภณีที่เพิ่มขึ้นไม่เพียงแต่เป็นโสเภณีไทย โสเภณีจีนและชาติอื่นๆ ก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
.
โดยรัฐบาลในสมัยนั้นต้องทำแบบนี้ เนื่องจากในช่วงสมัยรัชกาลที่ 5 มีการเปิดรับวัฒนธรรมตะวันตกเข้ามา ทำให้ชาวต่างชาติก็หลั่งไหลมากันมากมาย โสเภณีต่างชาติก็ต่างย้ายถิ่นฐานเข้ามาในประเทศไทย และในช่วงนั้นได้มีการเลิกทาส ทำให้ทาสสาวที่นายทาสปล่อยให้เป็นไทพอเป็นอิสระแล้วไม่มีช่องทางทำกิน จึงมายึดอาชีพโสเภณีทำให้กิจการเพศพาณิชย์เพิ่มขึ้น จนกามโรคแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว จึงต้องมีการประกาศควบคุมการค้าประเวณีให้รัดกุมที่สุด ทำให้ในช่วงสมัยนั้นการค้าประเวณีเป็นเรื่องถูกกฎหมาย อีกทั้งยังช่วยควบคุมการแพร่ระบาดของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธุ์อีกด้วย
.
ขอขอบคุณข้อมูล: Thai PBS