การใช้สมุนไพรในการรักษาหมวดของยาที่ใช้กลิ่นบำบัด (Aromatherapy) หรือที่แปลงเป็นยาดมในปัจจุบันนี้ เป็นที่รู้จักกันมานานกว่า 6,000 ปี เริ่มต้นใช้ในอียิปต์ ชาวอียิปต์มักใช้การเผาให้ได้มาซึ่งกลิ่นหอมเพื่อบูชาเทพเจ้า ชาวโรมันได้รับความรู้ทางการแพทย์ด้วยการใช้กลิ่นบำบัดรักษามาจาก ชาวกรีกและ ได้พัฒนาหลักความรู้นี้ผสมผสานกับศาสตร์อื่น
.
ความรู้เกี่ยวกับอโรมาออยล์และน้ำมันหอม แพร่กระจาย และได้รับความนิยมมากขึ้นหลังสงครามครูเสด ระหว่างปี ค.ศ.980-1037
.
ทวีปเอเชีย ก็มีหลักฐานทางประวัติศาสตร์ยืนยันว่าชาวจีนรู้จักวิธีใช้พืชสมุนไพร และกลิ่นหอมมานานพอๆ กับชาวอียิปต์ ในหนังสือสมุนไพรเล่มหนึ่งของจีนมีการจดบันทึกไว้เมื่อ 2,700 ปีก่อนคริสตกาล ชาวจีนสามารถแยกสารหอมจากพืชธรรมชาติได้มากกว่า 300 ชนิด และเช่นเดียวกับชาวอียิปต์ ชาวจีนก็ใช้การเผาไม้หอม เพื่อบูชาเทพเจ้า
.
ในสังคมไทย หากจะกล่าวถึงพระมหากษัตริย์ผู้ทรงโปรดปรานเครื่องสุคนธรส (เครื่องหอม) แล้วคงจะต้องกล่าวถึงพระนามของพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ที่สุนทรภู่ได้เขียนถึงพระองค์ไว้ในปราสาทภูเขาทองว่า
.
เคยหมอบใกล้ได้กลิ่นสุคนธ์ตลบ
ละอองอบรสรื่นชื่นนาสา
สิ้นแผ่นดินสิ้นรสสุคนธรา
วาสนาเราก็สิ้นเหมือนกลิ่นสุคนธ์
.
แสดงให้เห็นว่าในประเทศไทย เรานิยมการดมกลิ่นเพื่อการรักษาตั้งแต่สมัยของรัชกาลที่ 2 กันแล้ว
.
สมุนไพร ส่วนใหญ่ที่นิยมนำมาทำยาดม ประกอบไปด้วย
1. พิมเสนเกล็ด Borneol (พิมเสนเทียม) , พิมเสนแท้ Borneol camphor
2. เมนทอล (Menthol Crystal)
3. ผงการบูร
.
ขอขอบคุณที่มา: https://www.bangkokbiznews.com/lifestyle/892284