ในสมัยพุทธกาล ขณะที่ พระพุทธเจ้า ประทับที่ พระเชตวนาราม เมืองสาวัตถี ได้มีพระภิกษุชาวเมืองปาไฐยรัฐ 30 รูป ได้เดินทางเพื่อมาเข้าเฝ้า แต่ยังไม่ทันถึงเมืองสาวัตถี ก็ถึงวันเข้าพรรษาเสียก่อน จึงหยุดจำพรรษาในระหว่างทางที่เมืองสาเกต หลังจาก ออกพรรษา ก็รีบพากันไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าทันที
.
แต่ช่วงเวลานั้นยังมีฝนตกมาก ตามพื้นเต็มไปด้วยโคลน ทำให้ผ้าสบงจีวรของเหล่าภิกษุเปียกน้ำและเปื้อนโคลน หาผ้าเปลี่ยนไม่ได้ พระพุทธเจ้าทรงเห็นความลำบากของพระภิกษุเหล่านั้น จึงอนุญาตให้พระภิกษุสามารถหาผ้าจีวรมาเปลี่ยนได้ เมื่อนางวิสาขามหาอุบาสิกา ทราบเรื่อง จึงนำ ผ้ากฐิน ไปถวายให้แด่พระสงฆ์ จากนั้นประชาชนก็ปฏิบัติตามเรื่อยมาจนกลายประเพณี ทอดกฐิน
.
แต่ในสมัยนี้ คนไทยส่วนใหญ่มักคิดว่า กฐิน คือการถวายเงินเข้าวัดพร้อมกับการจัดงานรื่นเริง และยังทำให้เกิดภาพจำว่าต้นไม้มีใบเป็นเงิน เรียกว่า ต้นกฐิน แต่แท้จริงแล้วการถวายกฐินตามพุทธบัญญัตินั้น ไม่ใช่การหาเงินเข้าวัดแต่อย่างใด แต่เป็นกิจกรรมภายในหมู่พระสงฆ์ที่ต้องร่วมกันทำเครื่องนุ่มห่ม เช่น จีวร ด้วยการตัดเย็บย้อมให้กับพระภิกษุผู้มีฉันทามติว่า เป็นผู้ที่มีผ้าเก่าที่สุด และอยู่จำพรรษาครบ 3 เดือน ในวัดเดียวกัน
.
การทำกฐินจะเกิดขึ้นได้ ต้องมีคฤหัสถ์หรือชาวบ้านมีความประสงค์ที่จะนำผ้ามาถวาย โดยปราศจากการพูดเลียบเคียงของพระภิกษุ ซึ่งถ้าหากผ้าที่ได้มาด้วยการพูดเลียบเคียง ไม่สามารถนำมาเป็นผ้ากฐินได้ ช่วงเวลาในการถวายกฐินคือ หลังวันออกพรรษาเป็นต้นไป จนครบ 1 เดือน เรียกว่าฤดู กราณกฐิน
.
ดังนั้นการถวายกฐินที่ถูกต้องและให้สำเร็จประโยชน์ คือการนำผ้าไปถวายตามฤดูกาลที่กำหนด ส่วนการถวายเงินเพื่อบำรุงวัด หากทำอย่างถูกต้องก็มิใช่เรื่องผิดและยังเป็นการทำทานบำรุงให้แก่วัด เพียงแต่นั่นยังไม่ใช่วัตถุประสงค์ในการทำกฐินตามที่ทรงพุทธานุญาต
.
ในแต่ละฤดูกฐิน เรามักจะได้ยินผู้คนถามว่า “ปีนี้ได้ยอดกฐินเท่าไหร่” และคำตอบที่ได้มักจะเป็นเงินจำนวนหลักหมื่นหลักแสนหรือหลักล้านบ้าง แต่แท้ที่จริงแล้ว การทอดกฐินนั้นมีเพียงผ้าผืนเดียว ซึ่งอาจตัดเย็บย้อมเป็นผ้านุ่ง(สบง) ผ้าห่ม(จีวร) ผ้าซ้อน/ผ้าทาบ (สังฆาฏิ) อย่างใดอย่างหนึ่ง หรืออาจถวายผ้าสำเร็จรูปผืนใดผืนหนึ่งก็ได้ นับว่าเป็นการทอดกฐินแล้ว
.
ขอขอบคุณที่มา
: bebuddhist
