“จิตก่อนดับสูญ” สู่ภพภูมิที่เราเลือกได้

เคยได้ยินไหมว่า...
“ตายยังไง ไปอย่างนั้น”

ในคำสอนของพระพุทธเจ้า “จิตดวงสุดท้ายก่อนตาย” สำคัญมาก เพราะมันเป็นตัวกำหนดว่า หลังจากร่างกายหยุดทำงาน... จิตเราจะพาเราไปที่ไหน จะไปสู่สวรรค์ โลกมนุษย์ หรือภพภูมิที่ต่ำกว่านั้น เช่น นรก เปรต หรือเดรัจฉาน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับชีวิตที่ผ่านมาเพียงอย่างเดียว แต่ขึ้นอยู่กับว่า “จิตในวินาทีสุดท้าย” ของเรานั้นเป็นอย่างไร
.
พระพุทธองค์เปรียบจิตไว้เหมือน “ลูกศรที่ถูกยิงออกไป”
เมื่อพุ่งไปทางไหนแล้ว… ก็ไม่มีทางเปลี่ยนทิศ
.
ถ้าตอนใกล้ตาย เราระลึกถึงความดี มีเมตตา มีสติ และระลึกถึงบุญที่เคยทำไว้
จิตจะเบา สงบ และไปสู่ภพภูมิที่ดี แต่ถ้าจิตตอนนั้น เต็มไปด้วยความโกรธ ความกลัว ความแค้น ความเศร้า หรือความเสียใจที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วจิตจะหม่นมัว และจะพาไปสู่ภพภูมิที่ไม่พึงปรารถนา
.
ที่สำคัญคือ…
จิตสุดท้ายจะมักระลึกถึง “สิ่งที่เราทำบ่อยที่สุด” ในชีวิต ถ้าเราสวดมนต์ แผ่เมตตา ทำจิตสงบอยู่เสมอ จิตจะคุ้นกับสิ่งเหล่านั้น แต่ถ้าเราด่าคน โกรธง่าย หรือมีชีวิตเต็มไปด้วยอกุศล จิตก็จะไหลไปทางนั้นโดยไม่รู้ตัว
.
ในพระไตรปิฎก มีตัวอย่างชัดเจน...
“องคุลิมาล” ฆ่าคนเป็นพัน แต่จิตตอนท้ายสงบมาก เพราะได้ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้า ได้สำนึกผิดจริง ๆ และบรรลุธรรมในวาระสุดท้าย ตรงกันข้ามกับ “พระเทวทัต” ผู้เคยเป็นภิกษุ แต่จิตสุดท้ายเต็มไปด้วยโทสะ ความริษยา และความอาฆาต ทำให้ตกสู่อเวจีในที่สุด
.
ดังนั้น... ไม่ว่าเราจะเคยทำอะไรมาก่อน ถ้าจิตสุดท้ายของเราดี — เราก็ “ไปดี” ได้
พระพุทธเจ้าตรัสว่า “จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว” ถ้าจิตดี ก็พาไปดี ถ้าจิตเศร้าหมอง ก็พาไปสู่ความทุกข์
.
เรา "เลือก" ได้ที่จะฝึกสติ ไม่ผูกโกรธ "เลือก" ที่จะพูดดี คิดดี ทำดี "เลือก" ที่จะทำความสงบให้เป็นนิสัยของจิต
เพราะเมื่อถึงวันที่ “ทุกสิ่งดับสูญ” เหลือเพียงแค่ "จิต" และ "จิต" ... จะเป็นสิ่งเดียว ที่พาเราไปสู่ภพภูมิที่ คู่ควร กับเราอย่างแท้จริง
.
เราอาจไม่รู้ว่าเราจะตายเมื่อไหร่ แต่เรา “รู้ได้” ว่าเราจะ ตายดีได้อย่างไร ขอเพียงเริ่มฝึกจากวันนี้... ก่อนที่จะสายเกินไป