ในอดีต ความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงและผู้หญิงถูกเรียกว่า "เล่นเพื่อน" ส่วนผู้ชายรักผู้ชายจะเรียกว่า "เล่นสวาท" คำเรียกเหล่านี้สะท้อนถึงความคุ้นเคยกับเรื่องเพศทางเลือกในสังคมไทย แม้จะมีทั้งการยอมรับและการปฏิเสธสลับกันไปในแต่ละยุคสมัย พื้นที่ของความหลากหลายทางเพศในประเทศไทยในอดีตจึงถือเป็นพื้นที่ที่มีทั้งการยอมรับและความรังเกียจร่วมกัน
.
ในรัชกาลที่ ๒ มีการบันทึกเรื่องหญิงรักหญิงจนกลายเป็นประเด็นในสังคม จนถึงขั้นที่สุนทรภู่ได้นำมาสอดแทรกในบทกวี ขณะที่กฎมณเฑียรบาลมาตรา 124 วรรคสอง ระบุโทษของการ "เล่นเพื่อน" ไว้อย่างชัดเจนว่า ให้ใช้ลวดหนังตี 50 ที และต้องถูกประจานรอบพระราชวัง
.
ส่วนการ "เล่นสวาท" มีตัวอย่างปรากฏในกรณีของกรมหลวงรักษ์รณเรศร พระโอรสในรัชกาลที่ ๑ ซึ่งทรงถูกลงโทษจากการไปติดโขนละครนอกและละเลยหน้าที่ครอบครัว พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกจึงทรงถอดยศและสำเร็จโทษพระโอรสด้วยท่อนจันทน์ที่วัดปทุมคงคา
.
ในสมัยรัชกาลที่ ๔ การ "เล่นสวาท" ยังปรากฏในประชุมประกาศเกี่ยวกับพระพฤติกรรมของภิกษุที่มีการฝ่าฝืนและทำผิดศีล จนถึงขั้นเล่นสวาทจนเป็นปาราชิก ซึ่งสะท้อนถึงความเข้มงวดต่อพฤติกรรมทางเพศในสมัยนั้น
.
ในขณะที่การ "เล่นเพื่อน" ของผู้หญิงดูเหมือนจะได้รับการยอมรับหรือถูกมองข้ามมากกว่า "เล่นสวาท" ของผู้ชายที่กลายเป็นปัญหาทางสังคม พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๔ ถึงขนาดทรงมีพระราชหัตถเลขาถึงพระธิดาห้ามมิให้มีความสัมพันธ์แบบนี้ และกล่าวว่าหากจะมีสามีก็ไม่เป็นไร
.
จนกระทั่งในรัชกาลที่ ๖ การมองเพศทางเลือกเริ่มเปิดกว้างขึ้น เนื่องจากพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงได้รับอิทธิพลจากการศึกษาความรู้ในอังกฤษ ส่งผลให้ทรงมีความเข้าใจเรื่องเพศในแง่มุมที่แตกต่างออกไป
